Pułapki myślenia. O myśleniu szybkim i wolnym

Intrygująca wiedza o tym, co towarzyszy nam stale Daniel Kahneman wybitny psycholog i zdobywca nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii przedstawia odkrywczą i niezwykle interesującą książkę. Autor bazując na wieloletnich badaniach własnych i innych naukowców przybliża czytelnikom działanie mózgu i pozwala z innej perspektywy spojrzeć na zagadnienie myślenia. Czy możemy ufać własnemu myśleniu, szczególnie temu szybkiemu – intuicyjnemu i emocjonalnemu? Rozważniej jest na pewno zdać się na myślenie wolne, analityczne. A mimo to trudno uniknąć pułapek myślenia. Przytrafia się to nawet ekonomistom i nie sprzyja podejmowaniu trafnych decyzji… Kahneman wyjaśnia funkcjonowanie umysłu i pokazuje w jaki sposób o naszym myśleniu wspólnie decydują dwa systemy: system pierwszy, czyli ten szybki, intuicyjny i emocjonalny, a także system drugi, wolniejszy, analityczny i racjonalny. Autor odkrywa przed nami niezwykły potencjał szybkiego myślenia, ale również błędy i usterki z nim związane. Wpływ intuicyjnych wrażeń na nasze myśli i zachowania jest ogromny i warto o tym wiedzieć. Kahneman wciąga nas do dyskusji o ludzkim myśleniu i wyjaśnia kiedy można, a kiedy nie wolno ufać intuicji. Radzi, jak wykorzystać możliwości wolnego myślenia, dzieli się praktycznymi wskazówkami i przenikliwymi spostrzeżeniami na temat wyborów w życiu zawodowym i osobistym. (…) W książce przedstawiam swoje aktualne rozumienie procesów wnioskowania i podejmowania decyzji. Na mój sposób myślenia wpłynęły odkrycia psychologiczne ostatnich dziesięcioleci, jednak najważniejsze idee miały początek pewnego dnia w 1969 roku, kiedy szczęśliwym trafem zaprosiłem na prowadzone przez siebie seminarium kolegę z Wydziału Psychologii Uniwersytetu Hebrajskiego i poprosiłem, żeby powiedział kilka słów studentom. Wiedziałem, że będzie ciekawie – Amos Tversky uchodził za wschodzącą gwiazdę badań nad procesami decyzyjnymi, a także każdej innej dziedziny, której się tknął. Wielu znajomych twierdziło, że nigdy w życiu nie spotkali równie inteligentnej osoby. Amos był błyskotliwy, charyzmatyczny i elokwentny. Miał doskonałą pamięć do dowcipów, które z wyjątkowym talentem wplatał do dyskusji. W jego towarzystwie nie można się było nudzić choćby przez moment. Amos miał wtedy trzydzieści dwa lata, ja trzydzieści pięć. Amos opowiedział studentom o programie badawczym prowadzonym na Uniwersytecie Michigan, który miał przynieść odpowiedź na pytanie, czy ludzie mają dobrą intuicję statystyczną. Było już wtedy wiadomo, że ludzie mają świetną intuicję gramatyczną: czteroletnie dziecko bez trudu przestrzega zasad gramatyki, choć nie ma bladego pojęcia o ich istnieniu. Czy ludzie mają też intuicyjne wyczucie podstawowych zasad statystyki? Amos zreferował wyniki programu, z których wynikało, że owszem, mają – choć nie do końca. Na seminarium wywiązała się żywa dyskusja i w końcu doszliśmy do wniosku, że lepszą odpowiedzią byłoby, że nie, nie mają – choć nie do końca (…) Fragment książki